بروز شده در : چهارشنبه 8 فروردین 1403 ساعت 11:34 قبل از ظهر

آخرین اخبار

کد خبر: 12764
تعداد نظرات:یک نظر
تاریخ انتشار:دوشنبه 27 بهمن 93 4:10 ب.ظ

بوشهر و خزانه های خالی؛

راه آهن بوشهر سهم اصفهانی ها شد؟

ثلاث – یعقوب ربیعی :  اما بعد از قول رییس محترم جمهور در اصفهان مبنی بر تامین ۲ میلیارد و ۶۰۰ میلیون دلار برای قطار سریع السیر اصفهان به تهران یعنی ۱۳ برابر اعتبار تخصیصی برای استان بوشهر قصه پر غصه ی ما سوزناکتر هم شد.

قصه تاسیس و توسعه ریلی در ایران داستان های تلخی دارد. اولین خطوط ریلی  در ایران – که توسط دو ابرقدرت وقت یعنی روس و انگلیس شروع به کار کردند و برخی ناموفق بودند – ماهیت استعماری داشتند ، نامه ملا علی کنی – مجتهد دوره ناصری – در لغو امتیاز رویتر از مواردی است که ماهیت این اقدام استعماری را مشخص کرده است.

اما اگر از داستان تلخ اقدامات استعمار بگذریم راه آهن همیشه یکی از پایه های ضروری توسعه استان بوشهر محسوب می گردیده است . داشتن حدود ۷۰۰ کیلومتر مرز آبی ، همجواری با چند کشور در حوزه خلیج فارس ، همجواری با عسلویه و … نقاط قوتی است که می تواند زمینه های داشتن یک خط ریلی را پررنگ تر کند. علاوه بر این مولفه های مهم ، داشتن خطوط ریلی در استان می تواند پایه گذار یک توسعه پایدار باشد و اگر برنامه ریزی عمیقی صورت بگیرد می تواند به بسترسازی برای اقتصاد مقاومتی نیز کمک کند.

واقعیت دردناک استان ما از آنجا آغاز می شود که  استان بوشهر پس از جنگ جهانی اول و برچیده شدن خط راه آهن ۶۰ کیلومتری بین برازجان – بوشهر – که توسط انگلیسی ها و در سال ۱۹۱۸م  تاسیس گردیده بود – دیگر رنگ ریل و تاسیسات ریلی را ندید و هنوز چشمان این دیار منتظر تصمیم دولتمردان بوده و هست.همه دولت ها از چپ و راست ، از عدالت پیشگان تا اعتدالیون چند صباحی آوردن خطوط راه آهن را جزء برنامه های خود اعلام می کرده اند ولی اقدامی اساسی در این باره صورت نگرفته است و چندین ستونی هم که در جاده تنگستان بر افراشته شده ؛ در حال فرسایش، گذران عمر می کنند.

این امر یعنی دادن وعده تاسیس راه آهن؛ در دولت دکتر روحانی هم استمرار داشته است و دکتر سالاری در اولین نشست رسانه ای خودشان، آن را یکی از اولویت های استان جهت توسعه برشمردند و بخشی از مطالبات مردمی در سفر رییس جمهور محسوب می گردید. با اینکه قبل از سفر، زمزمه هایی – البته درگوشی –  مبنی بر قبول راه آهن توسط دولت شنیده می شد ؛ ولی این امید هم باید تا وعده و زمانی دیگر به قول امروزی ها سایلنت و مسکوت بماند.چند هفته ای از سفر دکتر روحانی می گذرد و داشتم به خود و دوستانم می قبولاندم که در وضعیت اقتصادی دولت و شرایط جدید قیمت نفت، باید حق را به دولت داد و از او تشکر کرد که پروژه هایی که توان آن را ندارد کلنگ نمی زند .

 اما  بعد از قول رییس محترم جمهور در اصفهان مبنی بر تامین ۲ میلیارد و ۶۰۰ میلیون دلار  برای قطار سریع السیر اصفهان به تهران یعنی ۱۳ برابر اعتبار تخصیصی برای استان بوشهر قصه پر غصه ی ما سوزناکتر هم شد. کم کم دارد باورمان می شود که خزانه اگر خالیست صرفا برای ما بوشهری هاست ولی اگر همین خزانه برای اصفهانی ها و تهرانی ها باشد آن چنان هم بی مایه و خالی نیست به قول قدیمی ها ، “خرج چو از کیسه مهمان – شما بخوانید مردم – بود ، حاتم طائی شدن آسان بود “.

بحث بر سر کارهای سلیقه ای مسئولین دولتی و یا جزیره ای نگاه کردن به امورات نیست بلکه بحث اصلی این است؛ که ما در استان بوشهر مقوله ای با نام  هم افزایی بین نخبگان فکری و ابزاری نداریم و نمی توانیم فرصت های موجود را برای توسعه ی استان گرد هم جمع کنیم و به زبانی ساده تر به جای  فرصت سازی ، استاد فرصت سوزی هستیم . بحث هایی شبیه راه آهن و غیره به مرور زمان فراموش خواهند شد ولی سئوالاتی که ذهن دلسوزان استانمان  را می آزارد این است که چرا ما بوشهری ها به نقصان هایمان عادت می کنیم و به داشته های ناچیز اجتماعی امان و امکانات مان قانع هستیم؟ چرا روح مطالبه گری در مردمان جنوب و استان بوشهر به خواب زمستانی رفته است؟ چرا وقتی که باید نیروهایمان را تجمیع بکنیم و مشکلاتمان را – به عنوان قطب انرژی ایران زمین – به مسئولین دولتی بفهمانیم جلوی همدیگر گارد می گیریم و خودزنی سیاسی می کنیم؟ بیشتر صحبتم با آنهایی است که وقتی “روزگار وصل” است، غزل جدایی می خوانند و در شب نشینی هایشان با بزرگان دولتی زاغ سیاه هم استانی هایمان را چوب می زنند  شاید به نان و نوایی برسند ولی..

 یعقوب ربیعی-سوک

نظرات

  1. ناشناس says:

    اقای سالاری
    نمایندگان
    جلوی مردم سر تعظیم فرود اورید و با یک دست نوشته میزهایتان را رها کنید
    شما برای خودتان هم نمیتوانید کاری کنید

ارسال نظر

این خبر برای شما تهیه شده است لطفا نظرتان را بیان کنید.

یادداشت سایت

متن