حرکتی که فضا را تغییر داد /

تجمع اعتراض آمیز فرهنگیان و کلید تدبیر

حرکت خودجوش معلمان و آموزگاران که بصورت فراگیر در سراسر کشور و با هدف اعتراض به وضعیت معیشتی شان صورت پذیرفت ، از جمله تجمعات خاص و قابل تاملی است که شاید در صنف فرهنگیان ، نمونه اش را در این دهه های اخیر کمتر دیده ایم هرچند تجمعات کارگری یا دیگر صنوف مکرر شاهد بوده ایم و تنها مختص به کشور ما نیست که بازتابش ، برداشت های مختلفی در جامعه ی ما و حتی دیگر جوامع و ملتها را موجب می گردد .

اصل جریان تجمعات که در بردارنده ی اعتراض به وضعیت و مشکلی است در اکثر جوامع نهادینه شده و در جوامع مختلف تا جایی که به امنیت و حقوق دیگر شهروندان ضرر و زیانی نرساند نیز امری عادی است اما آنچه پیرامون تجمع اخیر فرهنگیان که در اینجا همان کارکنان و کارمندان و خانواده ی بزرگ آموزش و پرورش تلقی می گردد ، مد نظر این مقوله است، فضای آزاد و وزش نسیم امیدواری است که به برکت دولت تدبیر و امید در جامعه دمیده شده است و در واقع این اعتراض زنگ بیدار باشی است تا دیگر مسولین اجرایی کشور نیز در حیطه ی وظایف مدیریتی خود در بحث توجه به نیروهای زیر مجموعه ی خود و اوضاع معیشتی آنان بکوشند و از نیروی کار در همه ی ابعاد حمایت کنند.

از سوی دیگر این نوع تجمع یعنی اینکه می توان با تجمعات آرام و مسالمت آمیز در رفع دیگر مسایل و مشکلات اجتماعی و حتی سیاسی جامعه برآمد و همانگونه که در سراسر کشور مشاهده شد بدون هیچ گونه درگیری و ضرب و شتم تجمعات به پایان رسید و با حاضر شدن مسولین امر در بین تجمع کنندگان و وعده ی پیگیری مطالبات این قشر تا سطح وزارتخانه و مجلس و نهاد ریاست جمهوری و حتی دفتر رهبری ، روز خاطره انگیزی در تقویم فرهنگیان بوقوع پیوست .

در بحث وضعیت معیشتی فرهنگیان نکاتی نیز مد نظر است که نوع این مطالبات در جای خود موافقان و مخالفانی دارد که شاید در این مقوله جای پردازش آن نباشد اما حقیقت چگونگی همصدایی فرهنگیان و بیدار باش آنان در دفاع از حقوق مد نظرشان ، حرکت ارزنده ای است تا این قشر جامعه که در اصل هم باید موتور محرکه برای هر گونه حرکت انسانی در جامعه باشد از این رویداد در دیگر مطالبات و نارسایهای حامعه همدوش دیگر اقشار حاضر باشند و یکبار دیگر با زوم بر وظیفه ی خطیر خود و برون رفت از خطر بی خیالی به وظیفه ی اصلی اش ، امیدی دوباره ای را به جامعه تزریق نماید تا جامعه ای که فرزندانش و امیدهای آینده ی کشور ، بخش عظیمی از وقت روز و ماه و سالش بعنوان دانش آموز در زیر سایه ی آنان بسر می برند ، یکبار دیگر ابهت و کرامت و بزرگی معلم و آموزگار را در دریابند .

از آن طرف نیز وزارت آموزش و پروش با نگرشی اساسی به مقوله تعلیم و تربیت ، فضای بی رغبتی و تکراری و بعضاً آزار دهنده ی نوع آموزش و پرورش که گاهی در بازی های سیاسی و تغییر دولتها ، دودش به چشم جامعه می رود را سامانی دهد تا ارزش تعلیم در جامعه همانند پیشتر ارزش والایی داشته باشد و تنها مدرک گرایی و کپی برداری در این مقوله مد نظر نباشد تا جایگاه هر کس بر اساس تجربه و کوشش مشخص شود نه بر اساس ثروت و کسب مدرک .

تجمع فرهنگیان در این دولت از نگاه دیگر نیز نقطه عطفی بود تا هر جا مردم در هر بخش احساس کردند که حقوقشان نادیده گرفته می شود بتوانند آزادانه فریاد برآورند و البته تا جایی که عظمت کشور و نظام خدشه دار نگردد و از طرفی مسولین نیز باید بخود بیایند که جایگاه مدیریتی شان جایگاهی است که مستقیم یا غیر مستقیم از مردم دریافت نموده اند .