بروز شده در : چهارشنبه 8 فروردین 1403 ساعت 11:34 قبل از ظهر

آخرین اخبار

کد خبر: 17322
تعداد نظرات:بدون نظر
تاریخ انتشار:جمعه 5 تیر 94 4:01 ب.ظ

حفظ روزه با وجود نوشیدن آب ؟!

به حکم شارع مقدس بر انسان روزه دار واجب و لازم است که در حال روزه از خوردن و آشامیدن هرچیزی هرچند اندک، امساک و خودداری نماید.

توضیحات کارشناس:

به حکم شارع مقدس بر انسان روزه دار واجب و لازم است که در حال روزه از خوردن و آشامیدن هرچیزی هرچند اندک، امساک و خودداری نماید.

از طرفی گاه نیاز بدن انسان به مایعات به خصوص آب به حدی می رسد که ادامه حیات در گرو آن می گردد. به بیان دیگر گاهی اوقات میزان آب بدن انسان به اندازه ای کاهش می یابد که جان او به خطر می افتد.

چنین وضعیتی اگر در حال روزه برای کسی پیش آید، او بر سر دو راهی قرار می گیرد. به این معنی که در این وضعیت یا از ادامه ی روزه باید صرف نظر کرده و اولویت را به حفظ سلامتی بدهد و یا این‌که جانب روزه را ترجیح داده و خطری که احساس می کند را به جان بخرد.

طبیعی است که فقه با نگرش واقع بینانه ای که دارد در چنین مواردی سلامت انسان را در اولویت قرار داده و جانب آن را ترجیح دهد.

بر همین اساس در کتاب العروه الوثقی ص:۵۵۸ فتوایی به شرح ذیل آمده است که امام خمینی (س) نیز حاشیه بر خلاف آن ندارند.

مسأله ۵: إذا غلب علی الصائم العطش، بحیث خاف من الهلاک، یجوز له أن یشرب الماء مقتصراً علی مقدار الضروره، ولکن یفسد صومه بذلک، و یجب علیه الإمساک بقیّه النهار إذا کان فی شهر رمضان، و امّا فی غیره من الواجب الموسّع و المعیّن فلایجب الإمساک، و إن کان أحوط فی الواجب المعیّن.

بنابراین:

۱- هرگاه تشنگی بر روزه دار غلبه کند به گونه ای که از مردن به خاطر تشنگی بترسد، می تواند به مقدار ضرورت و اندازه ای که از مرگ نجات پیدا کند، آب بیاشامد.

۲- در این صورت روزه ی آن روز او باطل می شود.

۳- اگر چنین چیزی در ماه رمضان اتفاق بیفتد، باید در بقیه ی روز از بجا آوردن مبطل روزه، خودداری شود، و اما در روزه ی غیر ماه رمضان اعم از واجب موسع و معین امساک در بقیه ی روز واجب نیست هرچند که در واجب معین احتیاط مستحب است.

مورد دیگری که در فقه آمده است و امام خمینی (س) نیز متذکر آن شده‌اند، در باره کسانی است که به بیماری عطش مبتلا هستند. در تحریر الوسیله؛ ج‌۱، ص: ۲۷۹ در باره آنان چنین آمده است:  

مسأله ۸ یجوز الإفطار فی شهر رمضان لأشخاص: … و من به داء العطاش سواء لم یقدر على الصبر أو تعسر علیه، و … ، فان جمیع هذه الأشخاص یفطرون، و یجب على کل واحد منهم التکفیر بدل کل یوم بمد من الطعام، و الأحوط مدان عدا الشیخین و ذی العطاش فی صوره تعذر الصوم علیهم، فان وجوب الکفاره علیهم محل إشکال، بل عدمه لا یخلو من قوه، …»

بنا بر فتوای فوق:

۱- کسانی که به مرض عطاش مبتلایند و زیاد تشنه مى‌شوند، می توانند روزه را افطار کنند چه این که اصلا قدرت مقاومت نداشته باشند و یا خودداری کردن براى آنان دشوار باشد. پس این افراد روزه نمى‌گیرند،

۲- کسی که به سبب مرض عطش ی که دارد روزه گرفتن برایش مشقت دارد و دشوار است، به جاى هر روزی که افطار می‌کند باید یک مد‌ّ (۷۵۰ گرم) طعام کفّاره بدهد و احتیاط مستحب دو مدّ است،

۳- وجوب کفاره بر کسى که به سبب مرض عطش روزه براى او ممکن نیست، محلّ اشکال است، بلکه واجب نبودن آن خالى از قوّت نیست.

هرچند بر شخص مبتلا به مرض عطش، به بیانی که گذشت کفاره ثابت نیست لیکن مطابق مسأله ذیل که در تحریر الوسیله؛ ج‌۱، ص: ۲۷۹ مذکور می‌باشد، اگر بعد از ماه رمضان قدرت بر قضای روزه پیدا کند، به احتیاط واجب باید قضا نماید.

مسأله ۱۰ یجب على الحامل و المرضعه القضاء بعد ذلک‌، کما أن الأحوط وجوبه على الأولین لو تمکنا بعد ذلک‌.

یعنی: بر زن باردار و زن شیرده قضای روزه بعد از برطرف شدن عذر، واجب است، همچنان‌که احتیاط، وجوب قضای روزه است بر آن دو شخص اول (پیر و کسى که مرض عطش دارد)، در صورتی که بعد از ماه بر قضای روزه تمکن پیدا کنند.

برچسب ها: , ,

نظرات

ارسال نظر

این خبر برای شما تهیه شده است لطفا نظرتان را بیان کنید.

یادداشت سایت

متن