کنگان، وزارت نفت و خلاء قانون

شهرستان کنگان، با پیشینه روشن تاریخی، و مادر دو شهرستان مهم استان یعنی جم و عسلویه، همچون پیری با تجربه در کنار ساحل زیبای خلیج فارس پر گسترانیده است. شهر کنگان، از شمال داری صنعت کشاورزی، از غرب دارای صنعت دریانوردی و ماهیگیری، از شرق داری صنعت دامداری در دامنه کوههای زاگرس و از جنوب به منطقه بزرگ صنعتی پارس جنوبی (حدود بیست هزار هکتار) می باشد.

پیاده روی صبحگاهی در ساحل آرام، زیبا و تمیز خلیج فارس و همچنین غروب های دلنشین از جمله جاذبه های بی نظیر این شهر است. صبح های به یاد ماندنی این شهر که این روزها هوای مطلوب خود را تجربه می کند، شاهد توریست های وطنی می باشد که به برکت جاده دسترسی جم – فیروزآباد، شب ها را در این ساحل و چادرهای خود گذرانده اند. از این زیباتر، غروب های این شهر است که صداهای در هم پیچیده کودکانی را می شنوی که در شهربازی و پارک های ساحلی مشغول بازی می باشند، کشاورزانی خسته می بینی که بعد از یک روز پر مشقت ولی مقدس از شمال کنگان به خانه های خود باز می گردند، همچنین ماهیگیرانی را می بینی که برای صید شبانگاهی روانه دریا می شوند.

اما با گذشت ساعتی از این غروب زیبا، شهر حال و هوای خاصی به خود می گیرد، ترافیک عظیمی خیابان ها را از جنوب به شمال فرا می گیرد، رانندگی اخلاق خاصی به خود می گیرد، گرد و خاک غلیظی که ویژه مناطق کارگاهی بوده ملاحظه می شود. در این ساعات، به جز تعداد اندک زنان موجود در داروخانه ها و کلینیک های پزشکی، فضا کلا مردانه می شود. لذا خیابان ها کوفته، مراکز درمانی خسته، بطوری که تنها بیمارستان این شهرستان تا ماه گذشته بیش از ۹۰۰ هزار نفر را ویزیت کرده است. اکثر خیابان ها یکطرفه، سیستم جمع آوری زباله مستهلک، بطوریکه حجم زباله به بیش از دو برابر میزان مطالعه شده افزایش یافته است. در نتیجه کیفیت خدمات شهری دچار اخلال و بخشی از این زباله ها در شهر رهاست. شهر بی رویه توسعه یافته بطوری که زیرساخت های آن توسعه چندانی نداشته است. عمده فروشی ها که بیشتر به پروژه های صنعتی خدمات می دهد افزایش یافته است. ساحل طبیعی و بکر شهر کنگان به دلیل تقاضای زیاد پر شده و به پارک و شهر بازی کودکان تبدیل شده است.

شهرستان کنگان با جمعیت بالغ بر ۱۳۰ هزار نفر، دارای تناسب جنسیتی ۲۶% زن و ۷۴% مرد می باشد. بدیهی است که این شهر، به دلیل کمبود کمپ های موقت کارگری و کارشناسی، میزبان حدود پنجاه هزار هموطن شاغل در پروژه های گازی تمبک و اختر یا عسلویه می باشد.

ایجاد کمپ های موقت کارگاهی بخشی از پروژه های صنعتی است که معمولا برای اسکان پرسنل پروژه در مناسب ترین مکان ایجاد شده و هزینه آن به قیمت تمام شده پروژه اضافه می گردد. برای مثال کمپ نیروگاه اتمی بوشهر که توسط شرکت آلمانی ساخته شده یا کمپ شرکت پتروپارس که در نزدیکی شهر سیراف ساخته شده و هم اکنون مورد استفاده است.

در سنوات اخیر، وزارت نفت اقدام به برون سپاری کارها نموده و هزینه ساخت کمپ ها را از قیمت بهای پروژه ها کاهش داده و یا پیمانکاران این هزینه را انجام نمی دهند و به عنوان صرفه جویی یا سود به این بخش از پروژه نگریسته می شود.

این درحالی است که این هزینه بر دوش شهرداری کنگان یا نهایتا اعتبارات محدود شهرستانی بوده، طوری که از یک وزارتخانه به وزارتخانه دیگر انتقال یافته است. خلاء قانونی اینجاست که شهرداری و شورای شهر کنگان دست شان به جایی بند نبوده و هیچ قانونی در این باره که بتواند حداقل هزینه خدماتی که انجام می دهند از این پروژه های عظیم درخواست کنند، در اختیار ندارد.

انتظار می رود که در این خلاء قانونی، وزارت نفت، به عنوان بخشی از بدنه دولت و ملت، ساکنین این دیار را با تخصیص بودجه تجهیز کارگاه های موقت به شهرداری کنگان دریابد.

وزارت نفت نباید برای صرفه جویی یا به عبارتی جابجایی هزینه از وزارت نفت به وزارت کشور، از آسایش فرزندان این شهر که فرزندان همین خاک و ملت هستند، بکاهد. ساکنین این شهر، ناملایمتی های سالیان متمادی را تحمل کرده اند، ولی این منطقه را رها نکردند. در کمال محرومیت، نبود راه، آب، برق، آموزش، درمان و رفاه، مشقت را به جان خریدند ولی زادگاه خود را رها نکردند تا امروز پایتخت انرژی کشور شده است.