انارستان؛ کتابخانه شهر من بسته، و مسئولان ساکت!

 شبیر فکوریان/ کتابخانه زادگاه انسانهای بزرگ و مولود گاه فرهنگ است، نگذارید بسته بماند.
“هل یستوی الّذین یعلمون والّذین لا یعلمون”: بگو آیا کسانی که می‌دانند با کسانی که نمی‌دانند، مساوی‌اند؟”
کتابخانه یک نهاد اساسی و اثر گذار در بخش فرهنگ است که اگر ما رویکرد فرهنگی به این مکان انسان ساز داشته باشیم نشان می دهد که کتابخانه جای کوچکی نیست و یک دستگاه بسیار تاثیر گذار است که امکان رشد اندیشه ، شکوفایی استعداد و باروری ذهن خلاق انسان پویا وجستجوگر را فراهم می کند. و این گونه است که اگر مطالعه از سبد فرهنگی مردم کنار زده شود چگونه توقع می رود که انسان های بزرگ شکل بگیرند.

در سالی که رهبری معظم جمهوری اسلامی ایران آن را سال اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی نامگذاری کرده اند و تاکید زیادی بر فرهنگ نموده اند حال ما چگونه به خود اجازه می دهیم که نسبت به این مقوله بی توجهی کنیم. ذکر این نکته لازم به نظر می رسد که جامعه ای که از فرهنگ مطالعه به دور باشد بی تردید تاثیر پذیری اش از فرهنگ بیگانه متحمل تر و پر هزینه تر است.

شهر انارستان با داشتن ۴۰۰۰ نفر جمعیت در چند سال اخیر رشد چشمگیری در قبولی دانشگاه های دولتی داشته است که به نوبه خود می تواند نویدی از آینده ای زیبا بدهد به طوری که در سال ۱۳۹۰  تعداد ۱۶ نفر، سال ۱۳۹۱ تعداد ۲۰ نفر و سال ۱۳۹۲ تعداد ۲۵ نفر قبولی داشته است و توانسته انارستان را سرفراز کند.
حال آنکه در چند ماه اخیر خبر ها بر آن حاکی است که کتابخانه این مکان فرهنگ ساز و انسان ساز تعطیل گشته است!
گزاف نیست اگر بیان شود همین عمل رخنه گاهی شده بر نمودار پیشرفت و ترقی دیگرهمشهریانمان که اهداف بزرگ در سر می پرورانند. بیاید فقط یک لحظه خودمان را جای پشت کنکوری ها متصور شویم: ۱٫ گرانی و افزایش هزینه کتاب ۲٫ در دسترس نبودن کتاب و مواد درسی و منابع کامل و جامع برای کنکور۳٫ همچنین نبود مکان سالم برای مطالعه؛ و از جوانب دیگر برخی از داوطلبان کنکور سراسری بیان می داشتند که گاه مجبور به تهیه کتاب خود از مرکز شهرستان می شدند که اگر از هزینه راه بگذریم، خستگی و از دست دادن وقت مفید و هزاران چیز دیگر ناراحت کننده به نظر می رسد.

جالب به نظر نمی رسد که خودم را جای دیگر همشریان متصور شوم که علاقه ای به مطالعه دارند و دوست دارند اوقات فراغتشان با مطالعه سپری شود. بسیاری از افراد دوران مسئولیت اکبر یوسفی را به انتظار نشسته اند.
فقط در مطلب آخر ذکر این نکته ضرورت دارد که خاطر نشان شوم آن چیزی که یک شهر را می سازد انسان های بزرگ است نه پارک ۲۰ هکتاری یا آسفالت کوچه های شهر و یا پروژه های میلیاردی عمرانی. باید گفت آن چیزی که نام شهرستان جم را در قاره های دور طنین انداز کرده است نه آن عسلی است که صادر می کند بلکه افرادی همچو دکتر مجید اسدی یا دکتر طالب موذنی یا دکتر حسن تاجیک است که نشات در مطالعه داشته اند و آنگاه که تاثیر پذیری اش از کشور بر شهرستان بنگریم نه آن مخزن نفت و گازش است بلکه افرادی همچو دکتر عسکر جلالیان، احمد حیدری، سکینه الماسی و … رونمایی می شود.

اینها همه افرادی هستند که آسفالت شهر بر آنها  تاثیر نگذاشته بلکه کتاب های شهر بر روی آنها تاثیر گذاشته است. بیایید انسان ها را بسازیم آنگاه است که شهر خودش ساخته می شود پس در تمام کتابخانه های شهر را باز کنید.

*شبیر فکوریان- دانشجوی دانشگاه شیراز