هیس! آیلان ها فریاد نمی زنند!

هیس !آیلان ها فریاد نمی زنند!

جمعیتی خیره به تصویر، پرده ها کنار میروند..

موج ها هدیه ای را به ساحل میبرند، گویا دلیل خروششان را در ساحل می یابند،نه..!انگار در پی خواندن نغمه ای خود را به ساحل می رسانند.

چه نوای آشنایی:« لالایی، لا، لالایی» انگار گریه بی صدای کودکی امواج را به خواندن این نوا واداشته است، چه لالایی زیبایی موجی می خواند و کودکی می خوابد؛ 

تا شاید دنیایی بیدار شود.

اینجاست که تناقض معنا میشود،میگویند خواب کودک چه ناز است! اما.. مگر کرکس ناز خوابیدن کودک را میداند؟!

گوئیا کودک خفته در آغوش ساحل «آیلان» است، «آیلان»مفهوم جولان را با ناز خفتن فریاد میزد،تناقض را کنار بگذارید،اینجا تلمیح معنا میابد.. 

«آیلان» مادرت قصه علی اصغر(ع) را برایت خوانده بود؟ او هم دلاورانه جولان داد چه فرقی می کند مظلومیت را تیر سه شعبه نشان دهد یا لنز دوربین؟ 

تصویری جان یافت،اشک از قلم بارید گویی جهان خفته پلکی زد..

آب،زینب(س)، دمشق،اصغر و اشک سه ساله، چه مراعات النظیری بشود!

اما «بأی ذنب قتلت»را کدامین حقوق بشر پاسخ میدهد؟

مگر کرکس میداند عشق را؟ میداند آه را؟ مگر می فهمد احساس را؟ چه سوال های بیجوابی! 

اشک جاریست، اشک مانند باران می نویسد و حرف ها دارد اما ای کاش ها در سینه حبس! 

آه که زمین مرد و زمان مرد!

سکوت فریاد میزند،جسم بی جانت در قاب تصویر همچو مسیحا روح به بنی بشر می دمد!

ناگهان همهمه خاموش میشود،چه غریبانه صدای کودکی پاک و معصوم در اعماق دریا گم می شود،اما هنوز صدای«ما مدعی حقوق بشر هستیم» به راحتی شنیده می شود. انگار امواج دریا هم خشمشان گرفته از این همه ظلم،می خواهند فریاد بکشند ولی «آیلان» خواب است باید برای او لالایی بخوانند.

آری آیلان تو چه بی صدا فریاد مظلومیت سر دادی ولی افسوس که تراژدی«هیس! آیلان ها فریاد نمی زنند!» را اکران می کنند.

یادداشت ارسالی به ثلاث: فرید تشانی