نادر احمدی عضو شورای اسلامی بندر کنگان

ریه های مردم کنگان از گازهای سمی و مواد شیمایی پر شده است

عضو شورای اسلامی شهر کنگان: بلاخره نوبت به حذف عوارض آلایندگی رسید/ ریه های مردم کنگان از گازهای سمی و مواد شیمایی پر شده است / مردم هر لحظه منتظر تولد نوزاد ناقص الخلقه هستند / با لابی گیری های غیر اخلاقی به راحتی حقوق مردم مظلوم را تضییع می کنند

اگر به گذشته برگردیم و سلسله جریانات و تصمیم گیری های مرکز نشینان در خصوص توسعه مناطق زر خیز جنوب و دور از مرکز را مورد بررسی قرار دهیم نتایجی جز بی توجهی، اهمال ،کوتاهی و استحصال اراضی، منابع و ثروت های خدادای را از این مناطق محروم توسط مدیران مرکز نشین نخواهیم دید .

اگر ۲۰ سال گذشته را به خاطر داشته باشیم نام پارس جنوبی برای مردم این مناطق نوید بخش توسعه و آبادانی ورفاه بود اما بعد از گذشت چند سال نه تنها خبری از توسعه و آبادانی ورفاه برای این مردم نبود بلکه شاهد به یغما بردن منابع و ثروت های این منطقه توسط مدیران صنعت بوده ایم و انگار سهم ما در این توسعه و آبادانی بر اساس حقایق و شواهد میدانی و قوانین و چهارچوب های انسانی وحقوقی تعریف نمی شود بلکه بر اساس بازیهای سیاسی و لابی گری های اقتصادی رقم میخورد و هر جا ثروت و منابع باشد ،حتما کسانی برای بهره وری بیشتر با ترفندهای غیر انسانی وغیر اخلاقی خاص خود حضور پیدا میکنند و سهم خواهی می کنند.
در اولین گام های راه اندازی و استقرار پارس جنوبی، مردم نجیب ومحجوب شهرستان های جنوبی شاهد قول و وعده های روسای جمهور ،وزرا و مدیران و مسولین کشوری وقت تا به اکنون بوده اند ودل خوش به وعده های واهی اشتغال،بهداشت ودرمان ،آموزش و اقتصاد ومعیشت مناسب و….بوده اند
متاسفانه همه آن قول و وعده ها شعاعی به اندازه همان تریبونها بیشتر نداشته وبجزء خاطراتی تلخ از دردها ،آلام وعوارض وآسیب ها در ابعاد مختلف بجا نگذاشته و نه تنها موجب رفاه و آسایش مردم نشده بلکه بر درد و رنج و عذاب مردم افزوده اند.
در اولین گام های راه اندازی این صنعت آلاینده در جنوب وپارس جنوبی شاهد مدیریت شخصیت های غیر بومی بر مسند ریاست این ثروت عظیم خدادادی وبومی بودیم که با مدیریت ناهماهنگ و نا آشنا به مسئولیت های اجتماعی در قبال مناطق پیرامونی جریان اشتغال و استخدام های غیر مسوولانه و عدم توجه به جوانان این مناطق در بکار گیری آنان در مشاغل ،موجب ایجاد چالش ها وبحران های پی در پی و تصاعدی در منطقه شدند.
عدم بکارگیری نیروهای مستعد وجوان بومی ناشی از تبعیض وبی انصافی مدیران وقت این مناطق صنعتی بوده و از آنجاییکه مردم شریف و محجوب جنوب این ظلم وبی عدالتی را در عدم بکارگیری آنان در مشاغل صنعتی را در سایه منافع ملی دیده اند ؛ صبوری و شکیبایی پیشه کردند وبه انتظار وعده های مسولین ما فوق جهت تحقق سهمیه های اشتغال نشستند که هیچ وقت پاسخگوی نیازهای این مردم شریف نبوده اند و این امر به فراموشی سپرده شد.
طی سالیان گذشته مردم این مناطق با انواع مشکلات و معضلات و عوارض خواسته و ناخواسته صنعتی شدن مواجه شده اند ومزید بر آن تصمیم گیری هایی که بدون در نظر گرفتن منافع و مصالح شهرستان ومردم اتفاق افتاد که از تقسیم مناطق و بخش ها و شهرستان ها تا نحوه اداره امورات محلی گرفته شده و باز هم متاسفانه شهرستان های جنوبی وخاصتا شهرستان کنگان تا به امروز همه نیازها وکمبودهای خود را بر اساس مطالبات حقیقی و با مقیاس استاندارد و در راستای توسعه صنعت بدست نیاورده و دریافت خدمات از وزارت نفت ،نیرو ،کار و سازمان محیط زیست به نسبت ایجاد آسیب های صنعتی قابل قیاس نیست.
پاسخگویی نفت و صنعت به نیازهای مردمی طبق استاندارهای مسوولیت های اجتماعی تدوین نشده واین در صورتی است که طبق موازین قانونی و چهارچوب های مسئولیتی پروژه های عام المنفعه مناطق جنوب در حوزه صنعت باید همه جوانب و ابعاد خدماتی و رفاهی مردم این مناطق را فراهم کند.
متاسفانه مدیران صنعتی یا بی اطلاع از وظایف خود در قبال مسئولیت های اجتماعی هستند و یا خواهان ایفای نقش به تعهدات وانجام وظیفه شغلی ،اخلاقی وانسانی به مردم منطقه نیستند.
بدیهی است که این شرایط و وضعیت ناعادلانه و نامتوازن بوجود آمده باید مورد بازبینی و اصلاح قرار بگیرد.
اما با گذشت زمان وبا توجه به انباشته شدن مشکلات متاسفانه هیچگونه تغییراتی محسوس و چشم گیر از جانب مدیران و مسولین امر به اصلاح این امور دیده نمیشود و به طبع آن آسیب ها احساسات و عواطف مردم بیشتر جریحه دار میکند.
در وضعیت شکل گرفته امروزی توسط صنعت بر زندگی مردم این مناطق شاهد بحران ها و چالش های مختلفی از جمله تبعیض،بی عدالتی،فقر و بیکاری،گرانی ،توسعه نا متوازن صنعت با جامعه شهری ،آلایندگی ، بیماری ها و… هستیم. .
امروزه بعد از عدم توجه به اشتغال جوانان بومی و مسوولیت های اجتماعی به مناطق پیرامونی نوبت به حذف عوارض آلایندگی هم شامل حال این مردمان ستم دیده ؛شده است.
این خبر بیشتر شبیه به طنز و شوخی میباشد و غم انگیزتر این است که این نشان از بی سوادی و نا آگاهی و عدم اطلاع از وظایف و مسئولیت های مدیران سازمان محیط زیست و یا مدیران سازمان برنامه و بودجه به این مساله می باشد.
اما حقیقت امر این ظلم وستمی آشکار در حق مردمی که با چشمان غیر مسلح در فاصله چند قدمی خود رنگ شعله های فلرها را میبینند و گرمای آن را حس میکنند و در ثانیه ها بوی این مواد شیمیایی و سمی را به ریه های خود وارد میکنند.
تشعشعات این آلاینده ها در خون مردم جاری شده و تبدیل به سرطان شده است.
مردم این مناطق در زایشگاه های بیمارستان هر آن منتظر تولد نوزادی با مشکلات خاص و حاصل این آلایندگی های شیمیایی هستند.
در آمار تلفات جاده ایی جای نگرانی است و در کاهش سرانه های درمانی، آموزشی،ورزشی،فرهنگی و رفاهی بدون شک جای تامل است.
با حقایق ذکر شده کدام دستان پنهان و وجدان به خواب رفته میتواند ظلم وستمی آشکارتر از این را به مردمان این منطقه روا بدارد.
اگر در نظام جمهوری اسلامی که بر پایه عدالت و دفاع از مظلومیت بنا نهاده شده، بااین تصمیمات کلیشه ایی و ناعادلانه توسط شخصیت های سیاسی سودجو و معامله گر اعتبار و ارزش نظام زیر سوال ببرد،آنوقت مردم هم تکلیف خود را خوب میدانند.
اگر نمایندگان سایر شهرستان های دور از کانون آلایندگی و سازمان محیط زیست براحتی و با عدم توجه به تبعات این تصمیمات غیر کارشناسی و با بازی های سیاسی و روابط غیر متعارف و لابی گیری های غیر اخلاقی براحتی حقوق مردم مظلوم و آسیب پذیر شهرستان های جنوبی را به این روش ظالمانه تضییع نمایند ؛آنوقت است که مردم انقلابی و با وجدان آرام نخواهند نشست و یقینا مدیران محلی و مردم برای احقاق حق خود همصدا و همنوا خواهند شد.
حق عوارض آلایندگی یکی از حقوق مسلم و ثابت مردمانی است که ۲۰ سال سکوت را بخاطر منافع ملی در زیر این گاز فلرهای سمی و پتروشیمی های آلاینده به امید استرجاع حقوق خود صبوری پیشه کرده اند.
نادر احمدی رئیس سابق و عضو شورای اسلامی بندر کنگان