اسارت واژگان

بسام کریمی:   پیش از آنکه انسان ها به استعمار یکدیگر روی بیاورند؛ حکمرانی خویش را بر واژگان آغاز نمودند. تسخیر دنیای واژگان و به بردگی‌کشیدن آنها، بنیادی ترین سلاح دنیا را در اختیارشان قرار داد. سلاحی که مردن را شهادت و حمله به یک کشور را دفاع از منافع ملی سرزمین خود معنا می کند. مخالفین داخلی را معترضین نابکار و ارازل و اوباش خیابانی را مطالبه گران اجتماعی جلوه می دهد. کلمات در اسارت اراده ی تمامیت خواه بشر، در غیرمنصفانه ترین تانگوی تاریخ به رقص در آمده و صحنه ای دروغین را به زیباترین و معقول ترین نمایش دوران در می آورد.

انسان همواره در استفاده از کلمات و واژگان به مبتکرانه ترین شیوه ممکن دست می‌زند و‌ جریان های سیاسی و اجتماعی را در طول تاریخ با خود همراه می سازد. تعرض و تصرف یک سرزمین توسط همسایه هم مرز و برخورد نظامی طرفین را چه باید نامید!؟ این برچسب ها و عبارت های بکار رفته در رسانه ها و افکار عمومی‌ مردم تنها با تغییر جغرافیای فرد، معنا و مفهوم متفاوتی پیدا خواهد کرد. انسان های مدرنِ کروات زده؛ تصمیم به مقابله نظامی یا همان لت و پار کردن همدیگر گرفته اند. این اتفاق برای هر یک از هم پیمان های طرفین معنایی متفاوت خواهد داشت و به دنبال آن موضع گیری های متناسب با آن را اتخاذ خواهند کرد. هنگامی که روسیه به قصد اشغال‌اکراین…تصرف اکراین…آزادسازی اکراین کدام عبارت منصفانه و درست بیان شده؟ اگر هواخواه پوتین باشیم؛ احتمالا این رویداد را حضور روسیه در اکراین تعبیر کرده و هدف را پاک سازی کشور اکراین از جاسوس های آمریکایی و اروپایی در لب مرز های روسیه قلمداد می کنیم. و مطلقا از واژه جنگ استفاده نخواهیم کرد. در رسانه ها و موضع گیری های بین المللی نیز به جای استفاده از واژه “جنگ” ممکن است عبارت “ مناقشه دو عاشق و معشوق هم زبان”  را در گفتگوهایمان بکار ببریم. از طرفی بی تردید باید گفت: انسان هایی که در جغرافیای اکراین زندگی می کنند و همچنین سران کشور های عضو ناتو، همگی بهترین واژه را “ جنگ “ و یا “ جنایت علیه بشریت”‌ انتخاب کرده اند و روسیه را  به عنوان یک متجاوز متخاصم به تصویر می کشند.

بسیار روشن است که بسته به جغرافیای زیست آدمی، باورهای سیاسی و جناحی، هر یک به نوبه خود در رسانه ها و شبکه های اجتماعی و هر فضایی از این جهان که امکان تولید واژه را به ما بدهد؛ تلاش می کنیم با اسارت گرفتن واژگان، پدیده های انسانی را نیز در تصرف عقیده و باور خود دربیاوریم. حال آنکه این تلاش مذبوحانه سرانجامی نخواهد داشت؛ چرا آنکه اگرچه تاریخ را فاتحان می نویسند اما حقیقت فنانا‌پذیر است و کتمان آن غیرممکن. امروزه انسان های غارنشین در قامت سیاستمدارانی کت و شلوارپوش به اثبات هرروزه سقوط اخلاق انسانی می پردازند؛ چه پرتلاش و چه خستگی ناپذیر!