رئیس شورای اسلامی شهر عسلویه در گفتگو با ثلاث جنوب:

عسلویه و کنگان میزبان اصلی پارس جنوبی هستند/ انتظار مردم جنوب استان از استاندار، نماینده مجلس و وزیر نفت، اجرای عدالت در توزیع اعتبارات مسئولیت های اجتماعی است

علی محمدی رئیس شورای اسلامی شهر عسلویه در گفتگو با خبرنگار هفته نامه استانی ثلاث جنوب عنوان کرد:  شهرستان های عسلویه و کنگان میزبان  بزرگ ترین پروژه کل تاریخ صنعت نفت در ایران می باشند. پروژه ای که نام آن پارس جنوبی است.

موضوع مسئولیت های اجتماعی نفت نیز زمانی مصداق پیدا می کند که نفت با حضور خود در یک منطقه، تبعات و تهدیداتی را برای آن منطقه و مردم آن داشته باشد؛ تبعات و تهدیداتی مانند: آلودگی هوا، آب، خاک، حوادثی محتمل مانند انفجار و آتش سوزی و تصادفات جاده ای پر شمار، گرانی افسار گسیخته اجاره ها و مَسکن و اراضی[ به شکلی که یک جوان بومی شهرستان عسلویه و کنگان توان تهیه یک مَسکن را ندارد و برای اجاره نشینی نیز به سختی می تواند زندگی را سپری کند و در نتیجه این موضوع تاثیر مستقیم بر ازدواج جوانان این منطقه نیز دارد] ، پدیده انفجار جمعیت و بر هم خوردن توازن جمعیت بر اساس جنسیت[ هم اکنون جمعیت کارگری، که عموما مرد و مجرد می باشند در این منطقه چند برابر جمعیت بانوان می باشند که خود یک تهدید بالقوه محسوب می شود]؛ جوابگو نبودن زیر ساخت های منطقه برای این حجم از جمعیت، خود معضلی دیگر است که به شدت شوراها، شهرداران و فرمانداران را تحت فشار قرار داده و ما نیز ناچاریم از بودجه شهرداری و شهرستان که باید صرف امور دیگری شود، برای این موضوع هزینه نماییم.

استانی کردن اعتبارات مسئولیت های اجتماعی نفت اساسا اشتباه است، چرا که هدف از اجرای طرح های مسئولیت اجتماعی در مناطق میزبان، توسعه پایدار و هدفمند این مناطق متناسب با رشد و سرمایه گذاری صنعت نفت است. شهرها و شهرستان های میزبان صنعت نفت در استان بوشهر مشخص هستند و شهرستان های پیرامون صنعت نفت همینطور مشخص می باشند.

نمی توان حق مسلم مردمی که میزبان صنعت نفت بوده اند و تهدیدات آن را به با گوشت و پوست و جان خریده اند و همواره برای نفتی ها میزبان شایسته ای بوده اند را نادیده گرفت یا حق آنان را کاهش داد.

 در زمینه عوارض بر ارزش افزوده شاهد هستیم که ۸۵ درصد شرکت های مرتبط با صنعت نفت در شهرستان عسلویه و همچنین شهرستان کنگان قرار دارد. اما عواید این شرکت ها به مرکز استان می رود و بعد از آن در کل استان براساس شاخص جمعیت تقسیم می شود که عملا عسلویه و کنگان در این مورد باز سهم بسیار ناچیزی دریافت می کنند. این رویه کاملا بدور از انصاف است چون حق مسلم میزبانان صنعت نفت ضایع می شود؛ حق مردمی رنج دیده ای که چشم انتظار آن هستند تا شاید بتوانند بخشی از آلام خود  و تهدیدات نفت را با این اعتبارات مرتفع کنند.

متاسفانه در بحث اعتبارات مسئولیت های اجتماعی نیز شاهد همین موضوع هستیم که قرار است این اعتبارات نیز به شکل استانی توزیع شود و ما نسبت به این موضوع معترض هستیم.

شهرستان عسلویه به عنوان قطب انرژی کشور سهم ناچیزی از اعتباراتی که به نام آن است دریافت می کند و این مسیر ناعادلانه موجب نگرانی و نیز رها شدن پروژه های نیمه تمام زیادی خواهد شد که متاسفانه هنوز اعتباری برای تکمیل آن تخصیص نیافته است. نمونه آن در مدارس ناتمام عسلویه شاهد هستیم.

انتظار داریم که مسئولین استانی نیز متقاعد شوند که عسلویه و کنگان میزبان اصلی صنعت نفت هستند و لذا بیشترین تاثیرپذیری از تبعات آن نیز بر این دو شهرستان است؛ از اینرو باید حق آن ها را به شکل کامل پرداخت کنند؛ بنابراین عمده بودجه مسئولیت های اجتماعی متعلق به این دو شهرستان است. البته که شهرستان جم و دیر نیز جزء شهرستان های پیرامون صنعت نفت است و باز حق آنها باید پرداخت شود، ولی متفاوت با دو شهرستان میزبان.

در تمام دنیا و سطح کشور ایران اسلامی، هر جا کُلنگ صنعت یا شرکتی بر زمین می خورد، طبیعتا آن شرکت در قبال تبعاتی که ایجاد می کند، یک سری خدماتی به مردم آن منطقه ارائه می دهد؛ حال انتظاری که ما از صنایع پارس جنوبی منطقه داریم این است که عمده خدمات خود را باید به محلی اختصاص دهند که در مرحله اول میزبان آن هستند[ که شامل شهرستان عسلویه و کنگان است] و در مرحله دوم خدمات خود را به مناطق پیرامونی و متاثر از حضور خود ارائه دهند[ که شامل شهرستان جم و دیر می باشد].