به بهانه آیین افتتاح رسمی ۶ فاز پارس جنوبی

باسمه تعالی

“به بهانه آیین افتتاح رسمی ۵ فاز پارس جنوبی”

بی شک یکشنبه بیست و هفتم فروردین ماه سال جاری، روزی ماندگار در تاریخ صنعت نفت ایران عزیز خواهد بود.

 افتتاح رسمی فازهای ۱۷و۱۸_۱۹ _۲۰و۲۱ در سال اقتصاد مقاومتی، تولید و اشتغال، نوید بخش روزهای خوبی برای آینده خواهد بود.

هر ایرانی از شنیدن خبر بهره برداری از این فازها، خرسند خواهد شد. فارغ از پرداختن به مسائل فنی پالایشگاه ها و مشکلات زمان تحریم، بهره برداری از فازهای مستقر در مخزن مشترک برایمان غرورانگیز است.

 برای دولت تدبیر و امید و وزارت نفت که بهره برداری از فازهای در حال ساخت و تولید حداکثری از میدان مشترک را وجهه همت خود ساخته بود نیز افتخار مضاعف و موفقیتی ارزشمند است. اینجانب به همه اعضای محترم دولت، وزیر محترم نفت و دست اندرکاران و به ویژه کارگران پرتلاش این فازها ( که بعضا حقوقشان نیز نادیده انگاشته می شود) خدا قوت می گویم. لبخند هر ایرانی، التیامی بر تمامی خستگی های کارکنان و کارگران و مدیران این مگا پروژه ها خواهد بود. اما در این میان پارادوکسی عجیب آزارم می دهد و آن هم اینکه، ساکنان پایتخت انرژی ایران و مردم شهرستان های همجوار و میزبانان صبور و نجیب این سامان ( شهرستان های کنگان و عسلویه) و مناطق پیرامونی، در عین خرسندی از رونق تولید و کسب و کار، از کم توجهی این صنعت ناخرسندند.

این فاصله انتظارات و این ناهم سازگونی، باید به همت مدیرانی که دغدغه توسعه دارند سامان یابد.

 جناب آقای دکتر روحانی در آیین افتتاح فاز ۱۲ و در پاسخ به انتظارات به حق مردم برای توجه به اشتغال نیروهای منطقه ، دستوری اکید به وزیر محترم نفت فرمودند و با بیانی شیرین اظهار داشتند”الاقرب یمنع الابعد” یعنی چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است. این سخن رییس محترم جمهور یعنی پذیرفتن ضرورت توجه به میزبانان صنعت و شهرستان های همجوار از جمله کنگان و عسلویه و دیر و جم و استان بوشهر، باید سرلوحه اقدامات مدیران منطقه ویژه پارس قرار گیرد و این مهم عملی نخواهد شد مگر آنکه حتی مدیران عملیاتی و کارشناسان حوزه صنعت نیز به پرداختن به مسئولیت های اجتماعی معتقد و ملتزم باشند.

سالهاست مردم صبور و نجیب این سامان گفته اند:

گوش ترحمی کو، کز ما نظر نپوشد       دست غریق یعنی فریاد بی صدایم

یا زخم خونینم اگر به نشود، به باشد     خنک آن زخم که هر لحظه مرا مرهم از اوست

مردم منطقه علاوه بر اشتغال، مطالبات دیگری از قبیل: آلودگی های زیست محیطی ناشی از حضور صنعت، تورم و گرانی، توسعه نامتوازن و … را نیز دارند که زندگی را بر مردم سخت و دشوار نموده است؛ درد یک جوانی که تازه می خواهد تشکیل زندگی دهد و به دنبال سرپناهی است در این وضعیت تورمی حضور صنعت را چه کسی باید فریاد بزند؟!

باید برای تغییر و ساماندهی این وضعیت کاری اصولی کرد، باید انسانهای توسعه یافته تربیت کرد و به اصل آموزش توجه ویژه نمود، توسعه انسانی باید مقدم  باشد و به همه مولفه های توسعه توجه نمود. لذا ضرورت دارد مطالعه جامعی در خصوص انتظارات جامعه محلی و جامعه پیرامونی صنعت صورت پذیرفته و با یک برنامه ریزی اصولی، اهداف برنامه را محقق ساخت تا مردمی که پیامدهای منفی صنعت را لمس کرده اند از برکات آن نیز متنعم شوند. باشد که افتتاح رسمی این فازها، آغازی بر پایان این پارادوکس دردآور باشد و بر همه مردم به ویژه ساکنان این منطقه عظیم صنعتی مبارک باد.

یادداشت: عبدالمجید حیاتی