“شنیوب نامه” روایتی از زندگی موجود دریایی

شنیوب پیری ، فرزند را نصیحت می نمود که : چرخیدن در میان ماسه ها تورا همرنگ طبیعت می کند و چشم آدمیزاد را برای دیدنت به خطا می اندازد، یافتن طعمه و خزاندن آن به پستوی خانه در هنگام مد آب تورا تا فرصت بیرون رفتن بعدی از گرسنگی درامان میدارد، هندسه ی تو درتوی دالان ها ازگزند موج حفظ می کند،…
سایه ی آدمی را که دیدی به چاله برو و از دالان های پرپیچ خم پناهگاهی برای خود برگزین ! با سخت پوستان دیگر معاشرت و مراودت نداشته باش ؟ که ازتو بظرافت پوستت و لذت گوشتت ، لقمه ی چپ خواهند ساخت! انسان امروزی نه قدر ماسه ی خشک و نه تر آن می داند، در زیر بستر ساحل همزیستی با دریا بیاموز که همان خانه ی امن است و وادی ایمن ! همتایان خود را فراموش نکن که از تویاد می گیرند و تو از آنها … مسیر کسب روزیت وسبک زندگیت و راه خروجیت  از چاله را متعدد ومتنوع بنما  … وهیچگاه از ترفند وحیلت وشگرد “بشر” غفلت نکن!  که گرچه تو بنظر خود  لاغری واستخوانی ولی از تو طعمه ی می سازد برای صید دیگرآبزیان دریائی !
“شنیوب پیر”می گفت و می گفت … تا آنکه شنیوب جوان بسخن آمد :
– پندانه پدر را شنودم چشم شسته را باردیگر گشودم …  همه را به ذهن سپرده وبرخاطرجان می نگارم … اما چه جای صبر کردن که سایه ی آدمی برمن افتد، همان از فاصله ی دورکه  بو وسیاهه ی وی بمنظر ومشام رسید راه دریا را در پیش میگرم و از همان زیر آب ساحل که چاله ی را با علامت ماسه ی خاص سر برگرفته ام، می کاوم و مخفی شدن را می آغازم … !

“شنیوب پیر” شاخک راست را برشانه ی پسرکوفت وسخت اورا تحسین وتمجید کرد و گفت : ای نورچشمی این را نسل جوان می داند و من نمی دانستم ؟! آوخ که  نیاکان ما بهمان بسندگی ساحل در ازمنه ی سابق چقدر به زحمت افتادند و جمعیت شان بهمان سهل وساده انگاری به تحلیل تضیع و عذرتقصیرافتاد.!
عبدالمجید اورا / – کنگان – ۲۲./ ۱۲/ ۹۹